Wolne Miasto Gdańsk - 15 listopada 1920 r.

Wolne Miasto Gdańsk miało własną konstytucję, hymn, parlament (organ ustawodawczy), Senat (stanowiący władzę wykonawczą). Włodarze Gdańska mieli jednak ograniczone kompetencje w wielu dziedzinach na rzecz Ligi Narodów, którego reprezentantem był Wysoki Komisarz.

Językiem urzędowym był język niemiecki, ale korespondencja dostarczana do Polaków i Kaszubów miała załączone tłumaczenia na język polski.

Wolne Miasto Gdańsk zamieszkiwało w 1920 roku około 350 tys. mieszkańców

W śród mieszkańców Gdańska przeważała ludność niemiecka, Polacy stanowili według różnych danych od 3 do 15% obywateli.

Niemiecki spis narodowy z 1910 roku mówił, że na terenach przyszłego Wolnego Miasta stosunki ludnościowe układały się następująco: 10,9 tys. mieszkańców podało język polski albo kaszubski jako ojczysty, co stanowiło 3,4% ogółu.

Najwięcej Polaków zamieszkiwało powiat:
Danziger Höhe (Gdańskie Wyżyny) (4,4 tys. – 7,6%),
miasto Sopot (1,4 tys. – 9,5%),
Wielkie Żuławy (1,2 tys. – 2,8%)
Gdańsk (3,6 tys. – 2,1%).

Najmniej ludności polskojęzycznej zamieszkiwało zachodnie części ówczesnych powiatów malborskiego i elbląskiego (275 osób – 0,9%).

Spis wyznaniowy z 31 sierpnia 1924 r. na terenie Wolnego Miasta Gdańsk wykazał:

- ponad 130 tys. katolików
- 260 tys. protestantów
- ludność wyznania mojżeszowego stanowiła ok. 8-11 tys. mieszkańców.

Większe skupisko Polaków żyło w tzw. Polenhofie we Wrzeszczu.

Wolne Miasto Gdańsk wydawało własne paszporty. Opieką polskich placówek dyplomatycznych mogli być objęci jedynie ci obywatele Gdańska, którzy mieli w paszporcie wizę Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku.